1. GÜN 21 Şubat 2011
Yaşamımın en uzun tatili de diyebileceğim,Güney Amerika serüvenim için arkadaşımla İstanbul Atatürk Havalimanında buluştuk. Maximum Lounge’un sunduğu güzel ortamda, bir yandan sunulan yiyecek ve içeceklerden tüketirken bir yandan da gezimiz ile ilgili bilgileri gözden geçirdik.
Ve Iberia Havayolları ile Madrid aktarmalı olarak Şili-Santiago’ya gidecek uçağımızla Türkiye’den ayrıldık. Evden çıkış saati ile söylersem Santiago’ya 24 saate varan bir yolculukla gelinebiliyor. Oturuş pozisyonunda uyuyamayan biri olarak, bu bölüm gezinin en zor aşamasıydı.
Pencere kenarında oturmama karşın, gece olduğu için dışarısını göremiyordum. Uzun saatler sonra, nasılsa dışarı bakmayı denediğimde, uçağımızın alacakaranlıkta aşağıda Güney Amerika kıtası üzerine geldiğini gördüm. Okyanus geçilmiş, karaya henüz ulaşılmıştı. Çok geniş nehir kolları birleşerek denize dökülüyordu. Amozon nehri üzerinde olduğumuzu sanıyorum. Gel de heyecanlanma! Stresli günlerimde dinlediğim Amozon ormanında kaydedilmiş kasetim geldi aklıma…Kulaklarımda orman ve yağmur seslerini duyar gibi oldum.
Elimde olsa, Amazon ormanlarında bir yerli rehberliğinde, sandal ile köyden köye gitmek, orman atmosferini yaşamak isterdim.
Hava giderek aydınlanıyordu, ancak bu kez kara ile aramıza bulutlar giriverdi. Tropikal bölge olduğu için, sis ve bulut eksik olamazdı zaten.
Şili’nin başkenti Santiago’ya yaklaşmaktaydık. Hosteslerin neredeyse atar gibi servisleriyle verdikleri kötü sandviçlerle kahvaltı yaparak (!) toparlanmaya çalıştık.
Arada açılan bulutlardan aşağıda okyanusa paralel uzanan çıplak dağ sıraları seçiliyordu. Pembe renkli bu dağ sıraları bir süre sonra yerini zirveleri karlı And dağları’nın muhteşem görüntüsüne bıraktı.
Şili (Chille) Aymara dilinde ‘dünyanın bitimi’ demekmiş. İnkalar ise And dağlarına ‘Tchili’, yani ‘kar’ derlermiş.
Şili, 4300 km sahili olan okyanus ile And dağları arasına sıkışmış ince-uzun, pek çok ada ve girintili koylara sahip ilginç bir ülke.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder